Osoby, które poznajemy
przez przypadek, zazwyczaj robią najwięcej zamieszania w naszym życiu.
Następny weekend się zbliżał. Kolejne dni, które miałam
spędzić w terenie – nie wiedziałam jeszcze tylko, czy wybiorę się z chłopakami
na Jurę, a w zasadzie czy dołączę do nich na parę godzin w któryś tam dzień,
czy skorzystam z propozycji nowopoznanego znajomego i spędzę parę dni w
zachodniej części Beskidu Śląskiego. Dni mijały, a ja wciąż nie dowierzałam,
czy ze trony B. to nie był jakiś żart. Chociaż w porównaniu z pewną egzotyczną
wyspą, „pokręcenie się” po domu z pokojami do wynajęcia w Ustroniu pod
nieobecność właściciela nie wydawało się już aż takim szaleństwem. Gdy tylko B.
potwierdził swoją propozycję, nie miałam już zbytnich wątpliwości. Takich
okazji się nie przepuszcza.
Jak zwykle miałam problem z decyzją, co wziąć na wypad.
Jakoś tak dziwnie jest nie pakować poncha czy karimaty… Śpiwór wzięłam. Co z
tego, że spanie w ciepłym, kompletnie wyposażonym pokoju. NRC i krzesiwo też
się zmieściły. Ale i ręcznik, kosmetyczka, piżama… Takie luksusy! I tak jakoś
wyszło, że miałam ze sobą w końcu krem, którego nie użyłam ani razu, za to na
miejscu musiałam kupować mydło, bym mogła przepierać skarpety na zmianę. Pastę
do zębów wzięłam, ale szczoteczki już nie. Spodnie miałam jedne, na sobie. To
samo z bluzką, nie licząc piżamy. Nie nadaję się na salony.
Piątkowe popołudnie.
Wsiadam w nieczęsto kursujący, bezpośredni PKS jadący z Krk do Ustronia. Bilet
zakupiony wcześniej, w cenie 20-tu złotych. Za mapę Beskidu Śląskiego dałam
drugie tyle; co prawda miałam już kiedyś jedną mapę tych okolic, ale w domu jej
nie znalazłam. Poza tym jest laminowana, dłużej posłuży. Jeszcze jakiś burger
przed drogą. Czy może frytki?... Nie zdecydowałam się na nic, ale po swoich
zachciankach już widzę, że nie będzie to budżetowy wypad.
Podróż trwa nieco ponad trzy godziny. Dojeżdżam, gdy już
powoli zapada zmierzch. Wysiadam na odpowiednim przystanku i kieruję się w
stronę sklepu, w którym mam mieć zostawione klucze do mojego lokum. Jest szaro
i mokro, siąpi. Jakiś taki mały ten
Ustroń, myślę sobie, w zasadzie
dziura. Na mapie wygląda okazalej. W sezonie i innych okolicznościach
pogodowych zapewne też. Tymczasem wzrokiem namierzam po przeciwnej stronie
ulicy właściwy sklepik. Wchodzę, idę między regały, zgarniam pierwsze fanty:
słoik gołąbków, konserwę mięsną, sok pomidorowy, jakieś cukry, kawy,
pierniczki, sezamki, bułki. Płacę 15zł z groszami. No tak, „Polecam. Ewa Wachowicz” - produkty
oznaczone w ten sposób, spotykane w niektórych rejonach Polski, są naprawdę
tanie, a przy okazji całkiem niezłe - tylko na keczup trzeba uważać. Po
dokonaniu zakupu zagajam siedzącą za kasą kobiecinę o zostawione klucze.
Otrzymuję kopertę z dedykacją, żegnam się, opuszczam sklep i kieruję się w
stronę upatrzonej wcześniej budki z zapiekankami. Wybór taki, że długo się
zastanawiam, nim zamawiam w końcu jedną. „Akurat
zabrakło kurczaka z rożna, czy zamiast tego może być panierowany?” - Aby
całe życie nie spędzić na zastanawianiu
się, uczę się spontanicznego dokonywania wyborów, a tu znowu pod górkę ;)
No nic, nie może być, zmieniam zamówienie i wybieram zapiekankę z boczkiem.
Czekam jakieś 10 minut, wnikliwie przez ten czas studiując menu składające się
z trzydziestu kilku rodzajów zapiekanek, parunastu burgerów, parunastu „knyszy”,
oraz kilku wariantów hot dogów, nuggetsów i frytek. Jeśli tylko zapiekanka
okaże się taka, jak obiecują na reklamach, którymi obłożona jest budka, tj. o
wyglądzie takim, jak na obrazku i jeszcze lepszym smaku, może okazać się moim
podstawowym menu na tym wypadzie. „It’s
fuck*ng great!” – woła do mnie z szyldu uśmiechnięty hamburger. Chwilę
później sama się o tym przekonuję, pochłaniając niemałą zapiekankę w drodze do
właściwej willi.
Na podjeździe dojadam w pośpiechu ostatnie gryzy zapiekanki.
Ktoś wygląda zza drzwi, odpowiadam „dzień dobry” chłopakowi, który wynajmuje na
stałe jeden z pokoi. Wiem też, że ma pod nieobecność B. ogarniać temat
ewentualnych noclegów dla turystów. Ja mam w zasadzie tylko być, żeby kogoś czasem nie poniosła wolność i swoboda ;) I tak,
pod koniec pobytu okazuje się, że mieszkańcy domu nawet nie wiedzieli, że
jestem… :)
Rozgościłam się w pokoju, do którego otrzymałam klucze,
obejrzałam coś w telewizji, poczytałam książkę. Cisza, spokój, gorąca herbata,
mapa. I plany na następny dzień.
Sobota. Wstałam
niespiesznie. Zignorowałam budzik nastawiony na wczesną godzinę, tym samym
niejako dokonując wyboru trasy – na tę dłuższą chciałam wybyć z samego rana, a
tu udało mi się opuścić lokum koło godziny dziesiątej. Skierowałam się więc w
stronę szlaku czerwonego, zaczynającego się kawałek dalej, nieco bardziej w
„centrum”. Miałam nim dojść na Równicę, a potem, wiedziona kolejnymi kolorami,
na następne szczyty. Nim na dobre rozpoczęłam wędrówkę tego dnia, zdążyłam
jeszcze wdepnąć do dwóch sklepów, w jednym uciąć dłuższą pogawędkę z
właścicielem, zajść pod przejazd kolejowy i dopiero wtedy zorientować się, że
nie włożyłam baterii do aparatu. Wróciłam się po nią i wyszłam jeszcze raz, tym
razem na dłużej.
Nic nie wskazywało na to, by pogoda miała być lepsza, niż
dnia poprzedniego. Od rana mżyło. Miałam na sobie kurtkę, w użyciu też były
(pierwszy raz, odkąd je mam!) stuptuty. Wyszłam na lekko, to jest z odczepioną
kieszenią od mojego nowego plecaka, w której znalazły się bidon z herbatą, NRC,
chusteczki higieniczne, krzesiwo. Miałam też „super taktyczny” i absolutnie
przemakalny worko-plecaczek w militarnych kolorach, który moja mama zakupiła,
by nosić w nim siateczki na psie kupy ;) Podwędziłam go jej na ten wypad z
nadzieją, że okaże się bardziej praktyczny, niż w rzeczywistości był. Że
sprawdzi się jako worek na aparat, który mi nie zamoknie na deszczu ani go nie
zaparuję i nie zapocę pod kurtką. Nie sprawdził się w tej roli, nie tego dnia.
Miałam więc 4 sznurki, zjeżdżające co chwilę z ramion i jedną taśmę od
kieszeni, zjeżdżającą nie rzadziej, a zbyt krótką, by się nią przepasać na
skos. Trzeba będzie coś z tym zrobić, bo generalnie sama kieszeń pojemna i na
takie wędrowanie z bazą wypadową w zupełności wystarczy. Poza tym wędrowało mi
się dobrze. Szlak z początku prowadził normalną uliczką, biegnącą pod górę. Z
czasem asfalt zastąpiły płyty betonowe, potem pod stopami już tylko chrzęścił
żwir. Weszłam w las. I jeszcze bardziej w mgłę. W wilgoć. I świat przestał być
ponury.
Szare witraże gałązek zroszone świetlistymi paciorkami deszczu, barwy upite wilgocią, swoją intensywnością zdające się jakby
przekonywać o swoim istnieniu... Kłębki pary rozpraszające się w mglistej
substancji otoczenia... Idę miarowym tempem, choć serce nie nadąża z tłoczeniem
krwi a płuca zdają się trzy razy za małe. Nie spieszę się zbytnio, ale
ogarniająca mnie zadyszka jak zwykle wystawia na próbę moją wolę. Wolę… Wolę
przystanąć na sekundę. Złapać w miarę równy oddech po
piętnastu. Rozglądać się i patrzeć bez końca... Dwudziesty raz wyjąć aparat, by spróbować uchwycić to, co mnie tak
zachwyca. Skromną część, ledwie nędzny wycinek tej większej całości, pozbawiony
doznań pozostałych zmysłów, obraz jedynie. Rozmyty deszczem, zaparowany ciepłotą
ciała, zbyt mały, zbyt nieostry, zbyt wybiórczy, zbyt ograniczony, by oddał
autentyczność, przemijalność i niepowtarzalność chwili...
Zostawiłam za sobą górski potok. Szlak prowadził wciąż tą
samą drogą, jednak z czasem zmieniała ona swój charakter. Robiła się coraz
węższa, coraz mniej poukładana, coraz mniej „porządna”, coraz bardziej
prawdziwa i naturalna. Wciąż była to jednak ścieżka rodzaju ludzkiego. Dotarłam
nią w kolejne „urządzone” miejsce, przekornie jednak takie, które ma w swym
założeniu wg niektórych zbliżać nas do natury. Swojej, wspólnej, świata,
wszechświata, Boga… Leśna kaplica była ładnie pomyślana; na potrzeby jej
zaistnienia nie wyciupano w pień niemałej polanki, jak to czasem bywa. Długie
pnie, stanowiące ławki, ułożone były rzędami pomiędzy rosnącymi drzewami niemal
tak, jakby się tam wywróciły. We mgle, otoczony drewnianym płotkiem, niknął
ołtarz, urządzony ze sporych głazów. Tylko drewniany krzyż widoczny był z
daleka; nawet on jednak dość ładnie się komponował z krajobrazem. Nienachalne
to było, w oczy nie kłuło. Granica dwóch światów,
pomyślałam sobie, z uśmiechem witając pierwszy śnieg na trasie, a raczej jego
pozostałości, leżące na ostatnich mijanych kłodach. A więc jednak zima. Kolejne kroki wzwyż, nad leśną kaplicą,
stawiałam już na wielokrotnie topniejącym i na nowo zmrażanym śniegu. Ginęły w
nim marznące, ciężkie krople spadające z przemoczonych drzew.
